Aktualności

Jezu, kocham Ciebie - tak miały brzmieć ostatnie słowa wypowiedziane przez Benedykta XVI przed śmiercią. Emerytowany papież zmarł w sobotę 31 grudnia. Uroczystości pogrzebowe pod przewodnictwem papieża Franciszka odbędą się w najbliższy czwartek.

Niepokojące doniesienia o złym stanie zdrowia Benedykta XVI zaczęły spływać z Watykanu po tym, jak papież Franciszek poprosił o modlitwę za "bardzo chorego" emerytowanego papieża podczas środowej audiencji generalnej. - Chciałbym prosić was wszystkich o specjalną modlitwę za emerytowanego papieża Benedykta, który w ciszy wspiera Kościół - zaapelował.

Benedykt XVI - ostatnie słowa

Tego samego dnia Stolica Apostolska opublikowała komunikat, w którym poinformowała o pogarszającym się stanie zdrowia Benedykta XVI. Jako powód podano podeszły wiek. Kolejne oświadczenie mówiło o "ciężkim", ale "stabilnym" stanie 95-letniego duchownego. Włoska agencja Ansa donosiła, że z doniesień napływających bezpośrednio z budynku Mater Ecclesiae w Ogrodach Watykańskich, gdzie mieszkał Benedykt XVI, wynika, że mimo poważnego stanu emerytowany papież uczestniczył w piątek rano we mszy w swoim pokoju

12 Kroków, 12 Tradycji i 12 Koncepcji AA

12 Kroków AA

Współzałożyciel Wspólnoty AA Bill W. nazywa Dwanaście Kroków zbiorem „zasad duchowych, które stosowane jako sposób życia mogą uwolnić od obsesji picia i dopomóc cierpiącemu, by stał się zdrowym, szczęśliwym i pożytecznym człowiekiem”. Drugi współzałożyciel AA Dr Bob powiedział: „W postaci skondensowanej naszych Dwanaście Kroków sprowadza się do słów: miłość i służba”. Pracować nad Programem AA, to znaczy pracować nad Krokami. Cały Program Dwunastu Kroków wymaga stałego i osobistego wysiłku w stosowaniu się do jego zasad i ma na celu zmianę określonych nawyków, utartych schematów myślenia i zmianę dotychczasowego oglądu siebie i świata. Praca nad Krokami pozwala osiągnąć trzeźwość i trwać w niej. Program Dwunastu Kroków Anonimowych Alkoholików znajduje także zastosowanie w codziennym życiu poza Wspólnotą AA - część Kroku Dwunastego mówi... i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach. Wielu ludzi nie będących alkoholikami uważa, że w rezultacie stosowania Dwunastu Kroków zdołało rozwiązać inne problemy życiowe. Dwanaście Kroków to droga do szczęśliwego i wydajnego życia, zarówno dla alkoholików jak i niealkoholików.

czytaj dalej

12 Tradycji AA

Wspólne doświadczenie pierwszych dziesięciu lat złożyło się na Dwanaście Tradycji. Opublikowane na łamach Grapevine w 1946 r. "w dłuższej wersji", w 1950 r. zostały skondensowane do ich dzisiejszej postaci. Tradycje, to wskazania i wytyczne regulujące życie Wspólnoty i gwarantujące jej jedność. Według nich AA układa swoje stosunki ze społeczeństwem.

"Nasze Tradycje są przewodnikiem do lepszego planowania naszej pracy i życia" - powiedział współzałożyciel AA Bill W. "I mają tę samą wagę i znaczenie dla grupowego przeżycia i harmonii, co Dwanaście Kroków dla trzeźwości i spokoju ducha indywidualnego uczestnika... Większość nie może zdrowieć bez pomocy grupy. Grupa musi przetrwać, aby przetrwała jednostka...".

czytaj dalej

12 Koncepcji AA

Niniejsza skrócona wersja ”Dwunastu Koncepcji dla służb AA w Polsce” została zaakceptowana przez Konferencję Służby Krajowej AA w Polsce. Poniższe Koncepcje mają zastosowanie w pełnieniu służby na wszystkich poziomach struktur AA w Polsce – w Służbie Krajowej AA, w regionach AA, w intergrupach AA oraz w grupach AA. Stosowanie zasad zawartych w Dwunastu Koncepcjach ma także znaczenie dla osobistego rozwoju indywidualnego członka

Nowicjusz pyta

Niniejszą ulotkę opracowaliśmy z myślą o ludziach, którzy po raz pierwszy stykają się ze Wspólnotą Anonimowych Alkoholików (AA). Staramy się odpowiedzieć w niej na pytania, które najczęściej nurtują nowicjuszy - pytania, które również my sami stawialiśmy, kiedy zetknęliśmy się z AA po raz pierwszy.

Czy jestem alkoholikiem?

Jeśli często wypijasz więcej niż zamierzałeś lub chciałeś; jeśli z powodu alkoholu wpadasz w kłopoty; jeśli podczas picia miewasz zaniki pamięci - to być może jesteś alkoholikiem.  Nikt w AA nie postawi ci diagnozy, czy jesteś uzależniony czy nie. Taka decyzja zależy wyłącznie od ciebie. Co mogę zrobić, jeżeli niepokoi mnie moje picie?

Poszukaj pomocy. AA może Ci pomóc.

Kim są Anonimowi Alkoholicy?

Jesteśmy wspólnotą ludzi - kobiet i mężczyzn - którzy utracili kontrolę nad swoim piciem. W rezultacie popadliśmy w różnego rodzaju kłopoty. Teraz próbujemy wypracować sobie zadowalający sposób życia bez alkoholu - i większości z nas się to udaje. Przekonaliśmy się, że potrzebujemy do tego pomocy i wsparcia innych alkoholików z AA.

Czy pójście na mityng do czegoś mnie zobowiązuje?

Nie. W AA nie prowadzi się rejestru członków ani list obecności. Nie musisz ujawniać o sobie żadnych danych. Jeśli nie zechcesz do nas wrócić, po prostu się więcej nie pokażesz - nikt nie będzie cię nagabywał.

A co jeśli spotkam tam kogoś znajomego?

Jeżeli nawet tak się zdarzy, to przecież osoba taka będzie na mityngu z tych samych powodów, co ty. Nikt nie wyjawi twojej tożsamości ludziom spoza Wspólnoty. W AA każdy zachowuje taki stopień anonimowości, jaki mu odpowiada. Między innymi dlatego nazywamy siebie Anonimowymi Alkoholikami.

Jak wygląda mityng AA?

Są różne rodzaje mityngów, ale na każdym spotkasz alkoholików opowiadających o tym, jak alkohol wpłynął na ich życie i osobowość; o tym, co zrobili, żeby sobie pomóc i o tym, jak im się żyje teraz.

W jaki sposób może mi to pomóc?

My, uczestnicy AA, wiemy, co to znaczy być uzależnionym od alkoholu i nie móc dotrzymać obietnicy zaprzestania picia - złożonej sobie i innym. Nie jesteśmy zawodowymi terapeutami. Staramy się pomóc innym w zdrowieniu z alkoholizmu, ponieważ nam samym udało się przestać pić - to nasze jedyne "kwalifikacje". Osoby z problemem alkoholowym, które do nas przychodzą, zdają sobie sprawę, że powrót do zdrowia jest możliwy, ponieważ we wspólnocie widzą ludzi z krwi i kości, którym udało się uwolnić od nałogu.

Dlaczego uczestnicy AA nadal chodzą na mityngi, mimo że się już wyleczyli?

Wyznajemy pogląd, że z alkoholizmu nie można się wyleczyć - już nigdy bowiem nie będziemy w stanie pić normalnie. Zdolność do zachowania przez nas abstynencji zależy od naszego zdrowia fizycznego, psychicznego i duchowego. Zdrowie to osiągamy chodząc regularnie na mityngi i stosując w życiu to, czego się na nich uczymy. Przekonaliśmy się też, że łatwiej nam utrzymać trzeźwość, jeśli pomagamy innym alkoholikom.

Co trzeba zrobić, żeby wstąpić do AA?

Wstępujesz do wspólnoty i stajesz się jej uczestnikiem, jeśli tylko (i kiedy) tego chcesz. Jedynym warunkiem uczestnictwa jest chęć zaprzestania picia. Przystępując do AA, wielu z nas nie było tej chęci całkiem pewnych.

Ile kosztuje członkostwo w AA?

Codzienne refleksje

NAJPIERW FUNDAMENT

Czy niepicie to wszystko, czego mamy się spodziewać po przebudzeniu duchowym? Nie; abstynencja to zaledwie sam początek...

JAK TO WIDZI BILL, STR. 8

Praktykowanie programu AA przypomina budowanie domu. Najpierw musiałem położyć solidny fundament z betonu, na którym mógłbym postawić dom; dla mnie równało się to zaprzestaniu picia. Ale niezbyt wygodnie jest żyć na betonowym fundamencie bez żadnej ochrony, wystawionym na oddziaływanie gorąca, zimna, wiatru, deszczu. Tak więc, na fundamencie tym zbudowałem pokój, gdy zacząłem stosować program AA. Pierwszy pokój chwiał się w podstawach, bo nie miałem jeszcze wprawy w tej pracy. Ale z biegiem czasu, wprowadzając Program w życie, nauczyłem się budować coraz stabilniejsze pokoje. Im dłużej praktykowałem i im więcej budowałem, tym wygodniejszy i szczęśliwszy stawał się dom, który teraz mam i w którym mieszkam.
2 STYCZNIA

* Cytat: Niniejszy przekład z języka angielskiego jest udostępniany wyłšcznie do osobistego przeglšdania i korzystania, nie można go powielać, pobierać, rozpowszechniać ani w żaden inny sposób kopiować. A.A.W.S; Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kapucyni w Zakroczymiu od wielu lat oddani są dziełu formacji duchowej osób konsekrowanych i świeckich, zwłaszcza żyjących duchowością św. Franciszka z Asyżu. Mocnym okresem takiej formacji był czas końca XIX wieku, gdy przez 28 lat mieszkał w Zakroczymiu bł. Honorat, mistrz rozeznawania powołań zakonnych. Nasze Centrum Duchowości, noszące symboliczną nazwę „Honoratianum”, pragnie odwoływać się do dawnej tradycji i dziedzictwa bł. Honorata.

Powołane do istnienia w 1993 roku, od początku służy konsekrowanym, zwłaszcza zgromadzeniom honorackim, franciszkańskim i samym braciom kapucynom. Centrum pragnie być gościnnym domem także dla franciszkanów świeckich, dla kapłanów i osób zakonnych wszelkiej duchowości oraz dla wspólnot zaangażowanych w nową ewangelizację.

SKONTAKTUJ SIĘ Z NAMI, ŻEBY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI

KONTAKT

Centrum Duchowości 'Honoratianum' - Zakroczym

SKONTAKTUJ SIĘ Z NAMI

Adres do korespondencji:

Klasztor Braci Mniejszych Kapucynów Centrum Duchowości „Honoratianum” ul. O. Honorata Koźmińskiego 36 05-170 Zakroczym, Polska

honoratianum@gmail.com

Numery telefonów  (+48 22 )785 20 18 fax –  wewnętrzny 72

Archiwum Prowincjalne: archiwumkap@konto.pl

Biblioteka Prowincjalna: Dyrektor Biblioteki: bibliotekakap@konto.pl Wypożyczalnia: bibliotezak@gmail.com

24.12.2022 PASTERKA WATYKAN „Jak wiele wojen jest na świecie, "w ilu miejscach, jeszcze dzisiaj, deptana jest godność i wolność" - powiedział papież Franciszek podczas pasterki w Watykanie. Podkreślał: "Także w te święta Bożego Narodzenia ludzkość nienasycona pieniędzmi, władzą i przyjemnościami, nie czyni miejsca, tak jak to było w przypadku Jezusa dla maluczkich, dla tylu nienarodzonych, ubogich, zapomnianych". W bazylice Świętego Piotra w wigilijny wieczór zebrało się 7 tysięcy osób, a na placu - około 3 tysięcy. To pierwsza od początku pandemii pasterka bez restrykcji sanitarnych. W homilii papież mówił: "Po dwóch tysiącleciach od narodzin Jezusa, po wielu Świętach Bożego Narodzenia obchodzonych pośród ozdób i prezentów, po tak wielkim konsumpcjonizmie, który spowija tajemnicę, jaką celebrujemy, istnieje pewne ryzyko: wiemy bardzo wiele o Bożym Narodzeniu, ale zapominamy o jego znaczeniu". Zdaniem Franciszka ówczesna atmosfera była podobna do tej, która otacza obecnie Boże Narodzenie. "Wszyscy są zajęci i zapracowani, żeby móc świętować ważne wydarzenie - wielki spis ludności, który wymagał wielu przygotowań" - dodał. Przesłanie żłóbka, wskazywał papież, to "bliskość, ubóstwo i konkretność". "Żłóbek służy, by zbliżyć pokarm do ust i spożyć go jak najszybciej. Może więc symbolizować pewien aspekt człowieczeństwa: żarłoczność w konsumowaniu. Bowiem, podczas gdy zwierzęta w oborze konsumują pokarm, ludzie w świecie, zgłodniali władzy i pieniędzy, konsumują także swoich bliźnich, swoich braci" - wyjaśnił Franciszek. Przypomniał: "Ileż to wojen! A w ilu miejscach, jeszcze dzisiaj, deptana jest godność i wolność! A zawsze głównymi ofiarami ludzkiej żarłoczności są ci delikatni, słabi". "Także w te święta Bożego Narodzenia - mówił papież - ludzkość nienasycona pieniędzmi, władzą i przyjemnościami, nie czyni miejsca, tak jak to było w przypadku Jezusa, dla maluczkich, dla tylu nienarodzonych, ubogich, zapomnianych". Zaznaczył: "Myślę zwłaszcza o dzieciach pożeranych przez wojny, ubóstwo i niesprawiedliwość. Ale Jezus przychodzi właśnie tam, jako niemowlę w żłobie odpadków i odrzucenia. W Nim, Dzieciątku z Betlejem, jest każde dziecko. I jest zaproszenie do patrzenia oczami dzieci na życie, politykę i historię". "W żłobie odrzucenia i niedogodności rozgościł się Bóg: przychodzi tam, ponieważ tam jest problem ludzkości, obojętność zrodzona przez nienasycony pęd do posiadania i konsumowania" - powiedział papież. Wyjaśnił, że bożonarodzeniowy żłóbek jest też przesłaniem odwagi, apelem do każdego, by nie dać się pokonać przez strach, rezygnację, zniechęcenie. "Nie ma takiego zła, grzechu, od którego Jezus nie chciałby i nie może cię ocalić" - dodał. Franciszek wskazywał, że ubogi żłóbek wydobywa prawdziwe bogactwo życia: nie pieniądze i władzę, lecz relacje i osoby. Przypomniał: "Jesteśmy powołani do bycia Kościołem, który adoruje ubogiego Jezusa i służy Jezusowi w ubogich". Przywołał słowa zamordowanego w 1980 roku świętego Oskara Arnulfo Romero z Salwadoru: "Kościół popiera i błogosławi wysiłki zmierzające do przekształcenia struktur niesprawiedliwości, stawiając tylko jeden warunek: aby przemiany społeczne, gospodarcze i polityczne przynosiły autentyczny pożytek ubogim". Wezwał wierzących, by pamiętali o tym, że nie ma prawdziwego Bożego Narodzenia bez ubogich: "Bez nich świętuje się Boże Narodzenie, ale nie to Jezusowe". Papież zaapelował: "Nie pozwólmy, aby te Święta minęły bez uczynienia czegoś dobrego"; ponieważ są to urodziny Jezusa, "złóżmy mu prezenty, które będą jemu miłe". Z GOSCIA NIEDZIELNEGO

Kolebka wszystkich szopek” w Greccio kontynuuje tradycję św. Franciszka

We włoskim Greccio, w 1223 roku, św. Franciszek po raz pierwszy postanowił „odtworzyć” grotę Narodzenia Jezusa w Betlejem. Wraz z prostymi ludźmi z okolicy przygotował pierwszą, żywą szopkę. Do pielęgnowania tradycji przygotowywania żłóbka w okresie poprzedzającym Boże Narodzenie zachęcił Ojciec Święty w podpisanym 1 grudnia 2019 r. w Greccio Liście Apostolskim „Admirabile signum”.

WEB GALLERY OF ART /WIKIMEDIA COMMONS (PUBLIC DOMAIN)

Jak pisze biograf, Tomasz z Celano, w dzikim krajobrazie Monte Lacerone, „biedaczyna z Asyżu” pragnął „przynajmniej jeden jedyny raz ujrzeć na własne oczy narodziny Bożej dzieciny”. 750 lat później mieszkańcy wioski postanowili jeszcze raz ożywić tamto wydarzenie. Wtedy też myśleli, że tylko raz, z okazji jubileuszu, odtworzą w tym historycznym miejscu noc Bożego Narodzenia. Tradycję tę podtrzymał Sandro Cascoli. Od 40 lat, bez względu na pogodę, ze swoimi zwierzętami: wołem i osłem na postronkach, szedł w wigilijny wieczór do oddalonego o godzinę drogi Greccio, aby tam powitać nowo narodzone Dzieciątko Jezus.

Niewielka licząca 1500 mieszkańców miejscowość odległa o 90 km. od Rzymu, przez cały rok żyje “swoją” szopką. A każdego roku, od końca października, w przygotowaniach do przedstawień między Wigilią i "Trzema Królami", „w głównych rolach lub na zapleczu” uczestniczy co najmniej jedna osoba z każdej rodziny.

Uczestnicy żywej szopki z Greccio gościli już w wielu miejscach Włoch, ale także za granicą: w Brukseli, Madrycie, a nawet w Betlejem. “Fakt, że niewielka wioska pokaże swoje przedstawienie w miejscu, gdzie narodził się Jezus, to było więcej, niż mogliśmy sobie wyobrazić”, wspomina jeden z aktorów tego wydarzenia, Federico Giovannelli.

Giovannelli już jako sześciolatek uczestniczył w żywej szopce w Greccio, początkowo jako statysta. Teraz, jako 45-latek i ojciec rodziny, gra rolę św. Franciszka.

Przy wejściu kobiety sprzedają ciasteczka – z cukrem lub szczyptą soli. Ten prosty smakołyk związany z wiejskimi obrzędami nawiązuje do czasów średniowiecznych, kiedy to przed przedstawieniami kolorowo ubrane dziewczęta sprzedawały publiczności orzeszki, a przed wejściem żebracy prosili o datki.

Sześć krótkich scen nawiązuje do historycznego opisu Tomasza z Celano. Przygotowano je swego czasu za radą franciszkanów, ale dziś zakonnicy podkreślają, że jest to już „własna interpretacja” mieszkańców Greccio. „Ale przecież Franciszek należy do wszystkich”, dodają.

Mieszkańcy przedstawiają więc na swój sposób Franciszka: jako świętego, który wybrał ich wioskę, gdyż była „bogata w ubóstwo”. A w scenie finalnej, gdy cały lud klęczy przed żłóbkiem, a osioł i wół są wpatrzone w kamery, kardynał Ugolino przepowiada: kiedyś Franciszek wstąpi na tron papieski aby „mieczem ubóstwa” odnowić Kościół.

Na wieczorne przedstawienia do Greccio przyjeżdżają tłumnie mieszkańcy różnych regionów Włoch. Jak oblicza franciszkanin, o. Luciano De Giusti, zwykle jest około 15 tysięcy gości, wśród nich głównie rodziny. Zarówno on, jak i jego trzej współbracia mają w tym czasie wiele zajęć: sprawują Eucharystię, słuchają spowiedzi, a także oprowadzają gości i służą wszelkimi informacjami. Mnisi skarżą się przy okazji, że odwiedzający Greccio w okresie Bożego Narodzenia, to nie pielgrzymi, lecz najczęściej ludzie, którzy „nie mają pojęcia, do jakiego klejnotu historycznego i religijnego wchodzą chcąc obejrzeć szopkę”. A są to XIII-wieczne cele mnichów zbudowane w skale, najstarszy kościół św. Franciszka i grota (dziś przebudowana na kaplicę), w której „biedaczyna z Asyżu” przygotował pierwszą stajenkę betlejemską. Kaplicę zdobi przepiękny, świeżo odnowiony fresk mistrza z Narni z przełomu XV wieku.

1 grudnia 2019 roku w Greccio papież Franciszek podpisał List Apostolski „Admirabile signum”, w którym zachęcił do pielęgnowania tradycji przygotowywania żłóbka w okresie poprzedzającym Boże Narodzenie. „W szkole świętego Franciszka otwórzmy serce na tę prostą łaskę, pozwólmy aby z zadziwienia zrodziła się pokorna modlitwa: nasze 'dziękuję' Bogu, który zechciał dzielić z nami wszystko, aby nas nigdy nie zostawić samymi”, napisał papież.

ts (KAI) / Warszawa

Franciszek do Kurii Rzymskiej: przed Księciem Pokoju złóżmy wszelką broń!

czwartek, 22 grudnia 2022, 18:15:00tłum. o. Stanisław Tasiemski OP (KAI) / Watykan/opr.www.idziemy.pl/plu 

„Przed Księciem Pokoju, który przychodzi na świat, złóżmy wszelką broń każdego rodzaju. Niech nikt nie wykorzystuje swojej pozycji i roli do poniżania drugiego” - zaapelował Franciszek w tradycyjnym przemówieniu do pracowników Kurii Rzymskiej z okazji Świąt Bożego Narodzenia.

1

:ArchWwa/Aktualności/Odnowienie Przyrzeczeń Małżeńskich W Parafiach u nas na Mszy o godz 7.00, 9.15 i o godz 18.00

Odnowienie przyrzeczeń małżeńskich w parafiach

W 2018 r. Konferencja Episkopatu Polski przeniosła obrzęd odnowienia przyrzeczeń małżeńskich w parafiach na Niedzielę Świętej Rodziny, czyli pierwszą niedzielę po Bożym Narodzeniu. W związku z tym, że w tym roku liturgiczny obchód tego Święta przypada na piątek (30.12.2022), rozeznaniu Czcigodnego Księdza polecamy zorganizowanie tego obrzędu w jedną z niedziel przed lub po tym terminie.

Podczas 380. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski (Płock, 25-26 listopada 2018 r.), biskupi zaproponowali, aby Niedziela Świętej Rodziny była dniem modlitw o świętość małżeństw i rodzin oraz zachęcili do zorganizowania w parafiach odnowienia przyrzeczeń małżeńskich.

Przewodniczący Rady ds. Rodziny bp Wiesław Śmigiel przypomniał, że w przeżywaniu miłości ludzie wierzący otrzymali „szczególną pomoc, którą jest sakrament małżeństwa”. Zwrócił się z prośbą do duszpasterzy, „aby zorganizowali w parafiach obrzęd odnowienia przyrzeczeń małżeńskich i w homilii zwrócili uwagę wiernych na wartość sakramentalnego małżeństwa”.

W ramach obrzędu odnowienia ślubowania śpiewany jest hymn do Ducha Świętego. Po nim małżonkowie odpowiadają na trzy pytania kapłana, które nawiązują do złożonej w dniu ślubu przysięgi. W ten sposób ponownie deklarują: „czy chcą wzajemnie się miłować; czy chcą okazywać sobie szacunek i żyć w coraz większej wierności małżeńskiej; czy chcą wspierać się w troskach, w radościach, w zdrowiu i chorobie, służąc sobie, aż do końca życia?”

W tym czasie ich dłonie mogą być przewiązane stułą, podobnie jak to było w czasie składania przysięgi małżeńskiej w dniu ślubu. Jeśli podczas Mszy, swoje ślubowanie odnawia wiele małżeństw, wtedy celebrans przewiązuje stułą dłonie jednej z par małżeńskich – ale na pytania kapłana odpowiadają wszyscy małżonkowie odnawiający swe przyrzeczenia.

Teksty liturgii odnowienia ślubowania mówią o tym, że to „Bóg umacnia wolę i wspiera małżonków, by jeszcze piękniej i doskonalej mogli wypełnić ślub małżeński i przyrzeczenie, które sobie złożyli. Wszystkie te teksty przepojone są dziękczynieniem za dotychczasowe łaski oraz prośbą o umocnienie woli i wspieranie w łasce wierności”.

W zależności od decyzji proboszczów w poszczególnych parafiach archidiecezji warszawskiej obrzęd odnowienia przyrzeczeń małżeńskich będzie miał miejsce podczas wszystkich mszy świętych lub na jednej wybranej, szczególnie uroczystej.

Odnowienie przyrzeczeń małżeńskich w Święto Świętej Rodziny 

Po homilii kapłan zaprasza wszystkich małżonków do odnowienia przyrzeczeń małżeńskich. Można to uczynić według zaproponowanego wzoru.

Odnowienie przyrzeczeń małżeńskich

K: Drodzy bracia i siostry, w dniu ślubu połączyliście się nierozerwal­nym węzłem sakramentu małżeństwa. Zapraszam was teraz, abyście podali sobie prawe dłonie. Wspólnie módlmy się do Pana Boga o dalsze łaski i błogo­sławieństwa dla waszego małżeństwa, o umocnienie wiary dla waszych dzieci.

Wszyscy stojąc śpiewają trzy zwrotki hymnu do Ducha Świętego.

Po hymnie małżonkowie, którzy zdecydowali się odnowić przyrzeczenia małżeńskie na zaproszenie kapłana zwracają się twarzami ku sobie, podają sobie prawe ręce i odpowiadają na pytania kapłana.

K: Czcigodni małżonkowie, zawarliście przed Bogiem sakramentalny związek małżeński, łącząc się ze sobą w Chrystusie na całe życie. Wtedy ślubowaliście sobie miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz trwanie we wspólnocie małżeńskiej aż do śmierci. Na znak, że coraz doskonalej chcecie wypełniać swoje święte zobowiązania, podajcie sobie prawe dłonie i odpowiedzcie na pytania, które wam zadam w imieniu Kościoła.

K: Czy chcecie coraz doskonalej miłować się wzajemnie, biorąc za wzór ofiarną miłość Chrystusa, który oddał za nas swoje życie?

Małżonkowie: Chcemy.

K: Czy chcecie okazywać sobie coraz głębszy szacunek i żyć w doskonałej wierności małżeńskiej?

Małżonkowie: Chcemy.

K: Czy chcecie wspierać się wzajemnie w troskach i radościach, w zdrowiu
i chorobie, służąc sobie z serca i modląc się za siebie, aż do końca waszego życia?

Małżonkowie: Chcemy.

K.: Panie, Boże i Stworzycielu, błogosławimy i wychwalamy Twoje imię. Na początku stworzyłeś mężczyznę i kobietę, aby mogli wejść w komu­nię życia
i miłości. Ty również pobłogosławiłeś związek tych małżeństw, aby stały się znakiem związku Chrystusa z Jego Kościołem. Spojrzyj dziś łaskawie na obecne tu pary. Pośród radości i trudów ich życia zachowałeś ich związek w jedności. Odnów ich przymierze małżeńskie. Pomnóż w nich miłość i umoc­nij więzi pokoju, tak aby otoczeni swoimi dziećmi mogli zawsze cieszyć się z daru Twego błogosławieństwa. Prosimy Cię o to przez Chrystusa, Pana na­szego.

R.: Amen.

Ksiądz przypomina o istocie kolędy. „To okazja do poznania wiernych, zasięgnięcia porady księdza”

"Pamiętajmy, że wizyta duszpasterska to także okazja, aby zasięgnąć duchowej porady księdza, zadać pytania dotyczące sakramentów czy też życia religijnego" - mówi ks. Łukasz Zygmunt, rzecznik prasowy diecezji kieleckiej, w której kolęda odbywa się w sposób tradycyjny.

W niektórych parafiach już się rozpoczęła, w innych rusza po Bożym Narodzeniu lub od nowego roku – w diecezji kieleckiej wizyta duszpasterska zwana popularnie kolędą, będzie się odbywała w sposób tradycyjny, czyli w formie odwiedzin duszpasterzy w ich domach. Diecezja wraca do tej formuły po przerwie spowodowanej czasem pandemii.

Warto pamiętać, czym jest wizyta duszpasterska i czemu ona służy – mówi KAI ks. Łukasz Zygmunt, rzecznik prasowy diecezji kieleckiej. Kolęda umożliwia kapłanom bliższe poznanie swoich wiernych, ich spraw, problemów z jakimi się borykają, ale także daje okazję do rozmowy o uczestnictwie we Mszy św., katechezie dzieci oraz problemach i troskach rodziny. Istotą tego spotkania jest przede wszystkim wspólna modlitwa i wzajemne poznanie kapłanów z parafianami – tłumaczy.

W kościołach diecezji kieleckiej w tradycyjny sposób odbędą się także wszystkie nabożeństwa w okresie Bożego Narodzenia, jak i te po zakończeniu świąt.

Na chwilę obecną nie ma żadnych wytycznych z Ministerstwa Zdrowia, a zatem nie ma podstaw, by ograniczać wiernym udział we Mszach świętych, czy też ograniczać wizyty kolędowe – mówi ksiądz rzecznik.

„Parafianie oczekują wizyty”

Jak dowiedziała się KAI, we wspólnotach parafialnych istnieje tendencja do tradycyjnego organizowania wizyty duszpasterskiej, która wynika z inicjatyw samych wiernych. Zapowiedziałem podczas ogłoszeń, że jeśli któraś z rodzin nie życzy sobie wizyty kapłana, to proszę o informację o takiej decyzji – mówi sercanin ks. Jacek Szczygieł, proboszcz parafii św. Antoniego Padewskiego w Stopnicy – Kątach Starych. Ponad 90 procent zadeklarowało przyjęcie księdza, a reszta to ci mieszkańcy parafii, którzy zwykle nie przyjmowali wizyty duszpasterskiej.

Wybieramy się na tradycyjną kolędę, od domu do domu. Parafianie oczekują wizyty, modlitwy, rozmowy, spotkania – wyjaśnia ks. Marian Fatyga, proboszcz w Skalbmierzu. Wymaga to trudu, ale po izolacji potrzebujemy siebie nawzajem, wierni i duszpasterze – dodaje.

Pani Janina z parafii św. Jadwigi Królowej w Kielcach ma wizytę duszpasterską w najbliższą sobotę. Parafia jest duża, rozległa i księża zaczynają wcześniej, ale mnie to nie przeszkadza. Z radością oczekuję na spotkanie – mówi KAI.

Pamiętajmy, że wizyta duszpasterska to także okazja, aby zasięgnąć duchowej porady księdza, zadać pytania dotyczące sakramentów czy też życia religijnego. Podczas wizyty duszpasterskiej nie załatwia się spraw kancelaryjnych, ani nie zajmuje się dyskusjami na tematy polityczne – podkreśla rzecznik diecezji kieleckiej, ks. Łukasz Zygmunt.

kh, KAI/Stacja7

Papież zaapelował: przeżywajmy Boże Narodzenie pamiętając o cierpiącym narodzie ukraińskim

"Obniżmy trochę poziom wydatków świątecznych, zorganizujmy skromniejsze Boże Narodzenie, ze skromniejszymi prezentami. Wyślijmy to, co zaoszczędzimy narodowi ukraińskiemu, który jest w potrzebie, tak bardzo cierpią, chodzą głodni i marzną" - powiedział papież Franciszek na zakończenie środowej audiencji.

Do ograniczenia wydatków świątecznych i przeznaczenia zaoszczędzonych w ten sposób pieniędzy na pomoc dla cierpiącego narodu ukraińskiego zaapelował papież na zakończenie dzisiejszej audiencji ogólnej. Ponówmy naszą bliskość z udręczonym narodem ukraińskim poprzez wytrwałą modlitwę za tych naszych braci i siostry, którzy tak bardzo cierpią. Bracia i siostry mówię wam: na Ukrainie jest bardzo wiele cierpienia! – mówił.

Chciałbym nieco zwrócić uwagę na zbliżające się święta Bożego Narodzenia, również na świętowanie. Miło obchodzić Święta, ale obniżmy trochę poziom wydatków świątecznych, zorganizujmy skromniejsze Boże Narodzenie, ze skromniejszymi prezentami. Wyślijmy to, co zaoszczędzimy narodowi ukraińskiemu, który jest w potrzebie, tak bardzo cierpią, chodzą głodni i marzną, i jakże wielu umiera, bo w pobliżu nie ma lekarzy i pielęgniarek. Pamiętajmy: Boże Narodzenie – tak, w pokoju z Panem – tak, ale mając w naszych sercach Ukraińców. I uczyńmy dla nich ten konkretny gest – zaapelował Ojciec Święty.

Publikujemy tekst papieskiego przemówienia.

Drodzy bracia i drogie siostry!

1. Po raz kolejny Pan daje nam łaskę świętowania tajemnicy swoich narodzin. Co roku, u stóp Dzieciątka leżącego w żłobie (por. Łk 2, 12), jest nam dane spojrzeć na nasze życie wychodząc od tego szczególnego światła. Nie jest to światło chwały tego świata, lecz „światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka” (J 1, 9). Pokora Syna Bożego, który przychodzi w naszą ludzką kondycję, jest dla nas szkołą akceptacji rzeczywistości. Tak jak On wybiera ubóstwo, które nie jest jedynie brakiem dóbr, lecz tym, co najistotniejsze, tak samo każdy z nas jest wezwany do powrotu do tego, co istotne w naszym życiu, do odrzucenia wszystkiego, co zbędne i co może stać się przeszkodą na drodze do świętości.

2. Trzeba jednak jasno powiedzieć, że gdy zastanawiamy się nad swoim życiem lub przebytym czasem, zawsze trzeba mieć za punkt wyjścia pamięć o dobru. Bowiem tylko wówczas, gdy jesteśmy świadomi dobra, które Pan nam uczynił, jesteśmy w stanie nazwać także zło, którego doświadczyliśmy lub którego doznaliśmy. Świadomość naszego ubóstwa bez świadomości Bożej miłości mogłaby nas zmiażdżyć. W tym sensie wewnętrzną postawą, do której powinniśmy przywiązywać większą wagę, jest wdzięczność.

Ewangelia, aby wyjaśnić nam, na czym ona polega, opowiada historię dziesięciu trędowatych, którzy zostali uzdrowieni przez Jezusa. Jednakże tylko jeden powrócił, aby podziękować, Samarytanin (por. Łk 17, 11-19). Akt dziękczynienia wyjednuje temu człowiekowi, oprócz uzdrowienia fizycznego, całkowite zbawienie (por. w. 19). Spotkanie z dobrem, którym obdarzył go Bóg, nie zatrzymuje się na powierzchni, lecz dotyka serca. Tak właśnie jest: bez ciągłego wprawiania się we wdzięczności doszlibyśmy jedynie do sporządzenia listy naszych ułomności i przesłonili to, co się liczy najbardziej, czyli łaski, których Pan udziela nam każdego dnia.

3. Wiele rzeczy wydarzyło się w tym minionym roku, ale przede wszystkim chcemy podziękować Panu za wszelkie dobrodziejstwa, którymi nas obdarzył. Ale ufamy, że wśród tych wszelakich dobrodziejstw, znajdzie się też nasze nawrócenie. Nie jest ono nigdy sprawą zamkniętą. Najgorsze, co może nas spotkać, to myślenie, że nie potrzebujemy już nawrócenia, zarówno na poziomie osobistym, jak i wspólnotowym.

Nawracanie się to uczenie się brania coraz bardziej na serio orędzia Ewangelii i próba jego realizacji w naszym życiu. To nie tylko zwykłe zdystansowanie się od zła, to wprowadzanie w życie wszelkiego możliwego dobra. W obliczu Ewangelii zawsze pozostajemy jak dzieci potrzebujące nauki. Przyjmowanie, że poznaliśmy wszystko sprawia, iż popadamy w pychę duchową.

W tym roku minęło sześćdziesiąt lat od rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II. Czym było wydarzenie soborowe, jeśli nie wspaniałą okazją do nawrócenia dla całego Kościoła? Święty Jan XXIII powiedział w tym względzie: „To nie Ewangelia się zmienia, lecz my zaczynamy ją lepiej rozumieć”. Nawrócenie, jakie dał nam Sobór, było próbą lepszego zrozumienia Ewangelii, uczynienia jej aktualną, żywą i działającą w tym historycznym momencie.

Tak więc, jak to miało miejsce wiele razy w historii Kościoła, również w naszych czasach, jako wspólnota wierzących czuliśmy się wezwani do nawrócenia. Ale ten proces jest daleki od zakończenia. Obecna refleksja nad synodalnością Kościoła wynika właśnie z przekonania, że droga zrozumienia orędzia Chrystusa nigdy się nie kończy i nieustannie nas pobudza.

Przeciwieństwem nawrócenia jest stagnacja, czyli ukryte przekonanie, że nie potrzebujemy żadnego współczesnego rozumienia Ewangelii. To błąd polegający na chęci skrystalizowania orędzia Jezusa w jednej, zawsze obowiązującej formie. Tymczasem forma musi być zawsze zdolna do zmiany, aby substancja zawsze była taka sama. Prawdziwa herezja nie polega jedynie na głoszeniu innej Ewangelii (por. Ga 1, 9), jak nam przypomina św. Paweł, lecz także na zaprzestaniu jej przekładania na aktualne języki i sposoby, co właśnie czynił Apostoł Narodów. Zachowywać, oznacza podtrzymać żywe orędzie Chrystusa i nie więzić go.

‹‹‹123›››

Udziałem w pielgrzymce wierni pragnęli wyrazić przede wszystkim wdzięczność „za cuda, o których nie wiemy, a które zachowuje każde serce, zawieszane w Tepeyac”, podkreśliła w specjalnym oświadczeniu Konferencja Episkopatu Meksykańskiego.ROMAN KOSZOWSKI/FOTO GOŚĆ

Meksyk: 11 mln pielgrzymów na święcie Matki Bożej z Guadalupe

Święto Matki Bożej z Guadalupe – 12 grudnia przyciągnęło w tym roku ogromne tłumy wiernych do Jej sanktuarium w Mieście Meksyku. Na największe na świecie katolickie święto pielgrzymkowe w dniach 8-12 grudnia przybyło 11 mln ludzi – oświadczyła 12 bm. burmistrz stolicy Meksyku Claudia Sheinbaum Pardo, cytowana przez portal „El Informador”.

KAI

Według tych informacji tylko od soboty 10. do niedzielnego południa 11 bm. do bazyliki Guadalupe na wzgórzu Tepeyac weszło 5 mln osób. Przez dwa ostatnie lata, ze względu na pandemię koronawirusa, w tej maryjnej uroczystości mogła uczestniczyć znacznie mniejsza liczba pielgrzymów

Pielgrzymi z całego kraju dotarli do stolicy pieszo, autobusami i mikrobusami. Wielu przyniosło figury, obrazy, krzyże i flagi, wielu wchodziło do bazyliki na kolanach lub czołgając się, aby okazać swoje oddanie lub wdzięczność Matce Boskiej. Nocowali w przyniesionych ze sobą namiotach, na ulicy lub na dużym placu przy Sanktuarium. C. Sheinbaum podkreśliła „wzorowe zachowanie” gości, dzięki czemu nie doszło do poważniejszych incydentów.

Udziałem w pielgrzymce wierni pragnęli wyrazić przede wszystkim wdzięczność „za cuda, o których nie wiemy, a które zachowuje każde serce, zawieszane w Tepeyac”, podkreśliła w specjalnym oświadczeniu Konferencja Episkopatu Meksykańskiego. Zwróciła uwagę, że święto Pani z Guadalupe stało się sygnałem nadziei w „tak delikatnych drażliwych czasach, jakich nie było dotychczas w naszej historii”.

Udziałem w pielgrzymce wierni pragnęli wyrazić przede wszystkim wdzięczność „za cuda, o których nie wiemy, a które zachowuje każde serce, zawieszane w Tepeyac”, podkreśliła w specjalnym oświadczeniu Konferencja Episkopatu Meksykańskiego.ROMAN KOSZOWSKI/FOTO GOŚĆ

Meksyk: 11 mln pielgrzymów na święcie Matki Bożej z Guadalupe

Święto Matki Bożej z Guadalupe – 12 grudnia przyciągnęło w tym roku ogromne tłumy wiernych do Jej sanktuarium w Mieście Meksyku. Na największe na świecie katolickie święto pielgrzymkowe w dniach 8-12 grudnia przybyło 11 mln ludzi – oświadczyła 12 bm. burmistrz stolicy Meksyku Claudia Sheinbaum Pardo, cytowana przez portal „El Informador”.

KAI

Według tych informacji tylko od soboty 10. do niedzielnego południa 11 bm. do bazyliki Guadalupe na wzgórzu Tepeyac weszło 5 mln osób. Przez dwa ostatnie lata, ze względu na pandemię koronawirusa, w tej maryjnej uroczystości mogła uczestniczyć znacznie mniejsza liczba pielgrzymów.

Pielgrzymi z całego kraju dotarli do stolicy pieszo, autobusami i mikrobusami. Wielu przyniosło figury, obrazy, krzyże i flagi, wielu wchodziło do bazyliki na kolanach lub czołgając się, aby okazać swoje oddanie lub wdzięczność Matce Boskiej. Nocowali w przyniesionych ze sobą namiotach, na ulicy lub na dużym placu przy Sanktuarium. C. Sheinbaum podkreśliła „wzorowe zachowanie” gości, dzięki czemu nie doszło do poważniejszych incydentów.

Udziałem w pielgrzymce wierni pragnęli wyrazić przede wszystkim wdzięczność „za cuda, o których nie wiemy, a które zachowuje każde serce, zawieszane w Tepeyac”, podkreśliła w specjalnym oświadczeniu Konferencja Episkopatu Meksykańskiego. Zwróciła uwagę, że święto Pani z Guadalupe stało się sygnałem nadziei w „tak delikatnych drażliwych czasach, jakich nie było dotychczas w naszej historii”.

Meksyk jest „na skraju chaosu” – napisali biskupi. Wskazali szczególnie na utrzymującą się w kraju falę przemocy, w trakcie której dochodzi do wielu „zaginięć” i ofiar handlu ludźmi, także wśród księży i zakonników. Współwinna za to jest bezkarność i korupcja w wymiarze sprawiedliwości, a także pogłębianie się rozłamów istniejących w społeczeństwie pod względem zarówno politycznym, jak i społecznym.

„To, że świętujemy Maryję z Guadalupe, oznacza, że na końcu tunelu jest światło” – uważają autorzy dokumentu. Podkreślili, że Matka Boża, która 491 lat temu objawiła się w postaci metyski, jest „symbolem wolności i pojednania”, a Jej święto – „symbolem pilnej potrzeby jedności”. Jako „chrześcijanie i Guadalupanie”, Meksykanie są wezwani do zbadania, w jaki sposób oni sami mogą przyczynić się do poprawy społeczeństwa. Konieczne jest, aby wszyscy zaangażowali się na rzecz pokoju – podkreślili biskupi.

W grudniu 1531 na przedmieściach dzisiejszego Miasta Meksyku Indianinowi Juanowi Diego Cuauhtlatoatzin („Mówiący orzeł”) czterokrotnie ukazała się Maryja. Znana w Meksyku jako Guadelupana i Morenita, ciemnoskóra Pani pozostawiła mu na płaszczu swój wizerunek, który do dziś można oglądać w bazylice w Guadalupe. W miejscu objawień wzniesiono początkowo kaplicę, później – w latach 1974-76 zbudowano bazylikę według projektu znanego meksykańskiego architekta Pedro Ramireza Vasqueza, uchodzącą dziś za największy kościół świata – ma 22 tys. miejsc.

////////////////////

Z 4 grudnia br."Będę się przyglądał niezwykłej postaci Jana
Chrzciciela, który z mocą głosi przyjście Zbawiciela.
Zaangażuję w modlitwę mój wzrok,
słuch i wyobraźnię, aby osobiście spotkać się
z Bożym gorliwcem. Osobowość Jana Chrzciciela
przyciąga ludzi swym radykalizmem
i bezkompromisowością. Jest on człowiekiem
pustyni i modlitwy. Jego styl życia oraz wypowiadane
z przekonaniem słowa sprawiają, że
ludzie widzą w nim proroka i wyznają przed
nim swoje grzechy. Zdobywa autorytet nawet
wśród elit społecznych i religijnych. Co mogę
powiedzieć o mojej osobowości jako ucznia
Chrystusa? Czy potrafię być radykalny i bezkompromisowy
w sprawach wiary i w realizowaniu
swojego powołania? Czy w moim stylu
życia i posługiwania nie idę na kompromis?
Zwrócę uwagę, że Jan Chrzciciel wypowiada
słowa bardzo trudne i niepopularne. Nie dba
przy tym o własną opinię i sławę. Zło nazywa
po imieniu. Demaskuje zwłaszcza powierzchowność
religijnego życia. Zatrzymam się
dłużej przy słowach: „Już siekiera do korzenia
drzew jest przyłożona...”. Będę słuchał tych
słów wypowiadanych do mnie gwałtownym
tonem. Pomyślę – co jest głównym korzeniem
moich grzechów? W czym najbardziej potrzebuję
nawrócenia? Wypowiem to szczerze
przed Jezusem. Jan całym sobą nastawiony
jest na oczekiwanego Zbawiciela. Nie przysłania
sobą Jezusa. Pragnie rozbudzić w ludziach
pragnienie spotkania z Mesjaszem. Podkreśla,
że Jezus jest mocniejszy od niego. W modlitwie
będę prosił Jana Chrzciciela, aby pomagał
mi stawać się odważnym i radykalnym w moim
kroczeniu za Jezusem. Będę powtarzał: Jezu,
chcę być Ci wierny jak Jan Chrzciciel.
Krzysztof Wons SDS"

Pokochać siebie, czyli stać się swoim najlepszym przyjacielem

Zastanów się, jak często zdarza Ci się krytykować siebie? Ile razy w ciągu dnia toczysz dialog wewnętrzny, w którym pokazujesz sobie, że w siebie nie wierzysz? Dialog, w którym wątpisz w siebie, jesteś dla siebie oschły i wymagający, a być może nawet się oskarżasz i poniżasz?

Odnoszenie się do siebie bez wiary w siebie, w swoje umiejętności, a nawet traktowanie się bez szacunku i bez miłości do siebie ma ogromnie negatywne konsekwencje. Jakie konkretnie?

Zastanów się przez moment, w jaki sposób zwracasz się do swoich bliskich i do przyjaciół? Czy robisz to dokładnie w taki sposób, w jaki zwracasz się do samego siebie? Zastanów się, co by się stało, gdybyś odnosił się do nich w tak oschły i krytyczny sposób? Jak by zareagowali? Jak wyglądałyby Wasze relacje? Czy nadal byliby Ci tak bliscy? Czy nadal byliby Twoimi przyjaciółmi?

Odpowiedź brzmi: nie. Niezależnie od tego, czy zgadzasz się ze mną, czy nie, krytykowanie kogoś, a w skrajnych przypadkach nawet poniżanie czy okazywanie nienawiści zawsze prowadzi do powstania głębokiej blizny. Ta rana prędzej czy później kończy się z reguły odejściem tej osoby. Taki przyjaciel bardzo szybko przestałby nim po prostu być.

Pytanie więc brzmi, dlaczego Ty miałbyś być swoim przyjacielem? Dlaczego Ty miałbyś wierzyć w siebie, czuć się silny, zaradny i po prostu kochać siebie, skoro nie traktujesz siebie z identyczną wiarą, miłością i szacunkiem? Dlaczego miałbyś pokochać siebie, skoro nie chcesz się nawet polubić?

To, jak traktujesz samego siebie, ma ogromny wpływ na to, w jaki sposób siebie postrzegasz. Wydaje się to oczywiste, choć zauważ, jak często nie traktujemy się z należytym szacunkiem i nie poświęcamy sobie wystarczająco dużo uwagi. Zauważ, jak często nie jesteśmy swoimi przyjaciółmi.

Pokochać siebie, czyli zaakceptować siebie

To dla mnie niesamowite, jak brutalnie i krytycznie potrafimy czasem siebie potraktować. Wystarczy, że doświadczymy jakiejś małej porażki lub nawet popełnimy jakiś mało znaczący błąd, a nasza samokrytyka nie widzi granic.

Taki wewnętrzny krytyk często idzie w parze z głęboko zakorzenionym bólem i poczuciem niskiej wartości. Być może ktoś nam bliski krytykował nas kiedyś i wytykał każdy najmniejszy błąd. Być może ktoś w naszej przeszłości tak wiele od nas wymagał, że nie akceptował nawet najmniejszych naszych potknięć. A my w pogoni za akceptacją tej osoby, nadal podświadomie krytykujemy siebie i karzemy za wszystko, co nam nie wychodzi. Często nawet już jako dorośli ludzie.

Potrzeba akceptacji, połączona z wewnętrzną samokrytyką i bezradnością całą tą sytuacją potrafi być niesamowicie bolesna. Najgorsze jest to, że każdy czynnik nakręca kolejny, tworząc w ten sposób błędne koło.

Silna potrzeba akceptacji jest w rzeczywistości silną potrzebą miłości. Niestety, kiedy czujemy potrzebę akceptacji, prowadzi to do przekonania, że otrzymamy ją dopiero wtedy, kiedy spełnimy określone kryteria (np. przestaniemy popełniać błędy). W rzeczywistości jest to oczywiście nieprawdziwe przekonanie, jednak nasz umysł nie zdaje sobie z tego sprawy. Jest już przyzwyczajony do myślenia o zabieganiu o akceptację i miłość z zewnątrz. W takim wypadku zwykle zostajemy samokrytycznymi perfekcjonistami, którzy uważają, że muszą wszystko robić jak najlepiej, aby otrzymać w końcu odrobinę miłości.

Żeby wyjść z tego błędnego koła, musisz w końcu pokochać siebie. Powinieneś zdać sobie sprawę, że takie zabieganie o czyjeś uczucia spowodowane jest prawdopodobnie Twoją przeszłością, na którą nie miałeś żadnego wpływu. Pora odpuścić. Najwyższy czas opuścić tę błędną spiralę.

Przestań więc poszukiwać miłości na zewnątrz, kiedy ona jest tak naprawdę w Tobie. Zacznij od nauki samoakceptacji. Ucz się doceniać siebie, ceń swoje małe sukcesy. Pokazuj sobie, że siebie kochasz. Dbaj o siebie, troszcz się. Zaakceptuj siebie takiego, jakim jesteś właśnie w tej chwili. Takiego nieidealnego, popełniającego błędy, czasem upadającego, smutnego i złoszczącego się na cały świat.

Moment, w którym zaakceptowałem siebie, był jednym z najbardziej uwalniających w moim życiu. Poczułem, jakby ktoś zerwał mi w końcu kajdany, które trzymały mnie przykutego do ziemi. Zacząłem patrzeć na siebie z większą otwartością, miłością i akceptacją. Porażki zaczęły być tylko informacją zwrotną, a sukcesy pokazywały mi, po co żyję. Wierzę, że każdy z nas jest w stanie doświadczyć tego stanu, niezależnie od miejsca, w którym obecnie się znajduje.

Pokochać siebie, czyli w końcu w siebie uwierzyć

Dużo mówi się o tym, że wiara w siebie jest kluczowym czynnikiem sukcesu. Ale to nie sukces jest tutaj najważniejszy.

Prawdziwa wiara w siebie daje Ci siłę do życia. Kiedy w siebie nie wierzysz to tak, jakbyś odbierał sobie prawo do wszystkich tych możliwości i szans, które podsyła Ci świat.

Czym jest tak naprawdę brak wiary w siebie? To nic innego jak strach. Boisz się nowej szansy, ponieważ nie wierzysz, że uda Ci się ją wykorzystać. Boisz się próby nowych rzeczy, ponieważ nie wierzysz, że będziesz robił je dobrze. To uczucie, które paraliżuje Cię, kiedy tylko nadarza się jakaś szansa.

Uwierzenie w siebie to z reguły proces długotrwały, który budowany jest Twoimi małymi sukcesami. Wiara w siebie to też pewność siebie, a więc bierze się z pozytywnych doświadczeń. Bardzo lubię porównywać pewność siebie do drzewa.

Kiedy podlewasz swoje drzewo przykrymi doświadczeniami, które podkopują Twoją wiarę w siebie, ono stopniowo usycha i jest w coraz gorszym stanie. Ale kiedy tylko zaczniesz podlewać je pozytywnymi doświadczeniami, zaczyna powoli odżywać oraz rosnąć duże i silne. W końcu, kiedy na bazie pozytywnych doświadczeń urośnie wystarczające duże, zaczyna dawać owoce w postaci dalszego rozwoju oraz Twoich sukcesów, które potrafisz w końcu wykorzystać.

Pokochać siebie, czyli obdarzyć się bezgranicznym zaufaniem

Zaufanie jest procesem, który tak samo, jak wiara w siebie potrzebuje czasu. Nie ufasz osobom, których nie znasz. Za to przyjaciołom i członkom rodziny z pewnością już tak. To dlatego, że miałeś okazję poznać ich na tyle, że według Twoich przekonań są to osoby, które warte są zaufania.

Zaufanie do siebie, do swoich decyzji, a nawet uczuć i intuicji to coś, co już zdecydowanie trudniej zbudować. Bardzo często nie ufamy sobie na tyle, żeby mieć pewność co do swoich decyzji. Bardzo często mamy wątpliwości, które potrafią męczyć nas i dołować, czasami długimi miesiącami, a w skrajnych przypadkach nawet latami. To właśnie brak zaufania do siebie jest tego powodem.

Jakie ma to przełożenie na Ciebie? Wyobraź sobie, że nie ufasz swojemu przyjacielowi. Cały czas sprawdzasz go, kontrolujesz i patrzysz nieufnie na każde jego zachowanie. Jak on się czuje? Jak postrzega Ciebie? Dokładnie w taki sam sposób Ty patrzysz na siebie samego, kiedy sobie nie ufasz.

Zaufanie to dom, budowany cegiełka po cegiełce. To budowla, która pozwoli Ci mieć pewność, że wszystko, co robisz, co czujesz i co myślisz, jest właściwe. To uczucie, przez które czujesz, że wszystkie Twoje decyzje kierowane są intuicją i że są właściwe, nawet jeśli okaże się, że ostatecznie były nietrafione. To przekonanie, że cokolwiek w życiu zrobisz, to jest to zgodne z Tobą.

Pokochać siebie, raz a dobrze!

Samoakceptacja. Wiara w siebie. Zaufanie. Tylko połączenie tych trzech czynników pozwoli Ci obdarzyć się uczuciem, które jest jednym z najpiękniejszych uczuć znanych człowiekowi.

Samoakceptacja jest fundamentem, dzięki któremu możesz w końcu być takim, jakim jesteś i czuć się z tym dobrze. Wiara w siebie pozwoli Ci postawić ściany, które tak samo, jak Twoje sukcesy wzniosą się wysoko do nieba. Zaufanie jest dachem, który zespala całą konstrukcję w jedną jedność i daje Ci wiarę, że wszystko co robisz ma sens i jest właściwe.

Jednak dopiero kiedy ten budynek będzie zespolony w całość, pozwoli Ci wpuścić do środka to, co najpiękniejsze. Będzie to pewnego rodzaju skutek uboczny tego, co o sobie myślisz i jak siebie traktujesz. A na końcu tej drogi znajdziesz to, do czego każdy człowiek podświadomie dąży i czego pragnie.

W końcu pokochasz siebie.

Introspekcja w praktyce, czyli jak nauczyć się siebie?

Sztuka samodzielnego myślenia

Komentarze w “Pokochać siebie, czyli być swoim przyjacielem”

smutek pisze:

29 marca, 2020 o 1:39 pm

Super, potrzebuję pomocy bo jestem osobą, która nie lubi siebie. Podświadomie wprowadzam się w stan, który jest bardzo zły mam myśli złe.

Dodaj komentarz "UCZ SIĘ  TEJ PRAWDZIWRJ MIŁOŚCI DO SIEBIE KTÓRA POPROWADZI CIĘ WPRAWDZIWY I PIĘKNY  ŚWIAT   DRUGIEGO CZŁOWIEKA"

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Komentarz * 

Nazwa * 

E-mail * 

 Zapisz moje dane, adres e-mail i witrynę w przeglądarce aby wypełnić dane podczas pisania kolejnych komentarzy.

Cześć, nazywam się Dawid Haracz.

Wierzę, że psychologia może zmieniać nasze życie na lepsze. W moich artykułach pokazuję, jak praktykować metody współczesnej psychologii, aby czynić swoje życie coraz pełniejszym i szczęśliwszym.
Więcej o mnie przeczytasz tutaj.

Jeżeli masz ochotę zostać ze mną na dłużej, zapraszam Cię do zamówienia newslettera. Informuję tylko o nowych wpisach na blogu i o ważnych informacjach na temat mojej działalności. Ja też nie lubię spamu :)

 Zapisując się na newslettera, wyrażasz zgodę na przetwarzanie swoich danych osobowych i akceptujesz politykę prywatności. W każdej chwili możesz zrezygnować z subskrypcji.

PROJEKTOWNIA ŻYCIA

– dzienna dawka inspiracji do stworzenia życia marzeń –

Jak pokochać siebie? – 12 kroków według Louise Hay

26 LUTEGO 2022

DROGA DO SZCZĘŚCIA/HARMONIA WEWNĘTRZNA

Zastanawiasz się jak pokochać siebie? Jest to praca, którą każdy musi wykonać sam dla siebie. Louise Hay, amerykańska autorka poradników samorozwoju i książek motywacyjnych, stworzyła wspaniały poradnik jak pokochać siebie w 12 krokach, który znajdziecie poniżej.

Jak wpływamy na życie?

Mogą być w naszym życiu osoby, które nas kochają, wspierają i chwalą, ale nawet wtedy możemy czuć się niekochani albo niewarci tej miłości, jeśli nie damy jej sobie najpierw sami. Ludzie mogą nam dawać mnóstwo rad, ale to my sami wiemy, co jest dla nas najlepsze i jak powinniśmy żyć. Natomiast oznacza to również, że nikt nie naprawi za nas naszego życia. To jest nasze zadanie.

Poprzez nasze myśli, przekonania i nastawienie każdy z nas kreuje swoje życie chwila po chwili. Czasem możemy się czuć ofiarami zdarzeń, ale na poziomie energetycznym zawsze mamy przeogromną moc twórczą. Twórzmy więc dobre scenariusze. Martwienie się i snucie czarnych wizji przyciąga dokładnie te zdarzenia, których się boisz. Korzystaj ze swojej energii w pozytywny sposób, aby budować dobre życie dla siebie i dla świata.

Za każdym razem kiedy wybierasz pozytywne myśli, zaczynasz rezonować na wyższych wibracjach i łączysz się z ludźmi, którzy myślą w podobny sposób. W ten sposób działasz na korzyść nie tylko dla siebie, ale i dla całego świata. Każdy z nas ma ogromny wpływ na wszystko, co nas otacza. Wzmacniaj więc świadomie energię światła, zamiast strachu czy nienawiści.

Znaczenie miłości w naszym życiu

Wielokrotnie możemy czuć się bezradnie, ale nie jest to prawdą. Zawsze mamy wpływ na własne życie i na własne myśli. A miłość jest odpowiedzią na wszystko. Nie odbierajmy sobie naszej mocy.

Jeśli chcesz, żeby Twoje życie zmieniło się na lepsze, to niezależnie od obszaru, który chcesz poprawić, miłość jest tym, czego potrzebujesz. Kiedy ludzie zaczynają kochać siebie bardziej każdego dnia, to ich życie staje się coraz lepsze we wszystkich aspektach. Czują się lepiej psychicznie i fizycznie. Dostają pracę, o której marzą. Mają pieniądze, których potrzebują. Ich relacje się poprawiają lub znikają negatywne osoby z ich życia. Ma się wrażenie, że w ich życiu dzieje się magia.

Zmiana nastawienia i kierowanie się miłością w stosunku do siebie i wszystkiego, co nas otacza, zdziała nieskończenie więcej niż podejmowanie działania na siłę, przeciwko sobie lub z miejsca strachu, nienawiści czy agresji. Jeśli wychodzi od nas złość, to złość do nas wraca. Jeśli wychodzi od nas miłość, to wraca miłość.

Jak pokochać siebie według Louise Hay

1. Pożegnaj się z krytyką

Pierwszym krokiem jest odpuszczenie wszelkiej krytyki względem samego siebie. Często opinie, które powtarzamy na nasz temat w myślach zostały zasłyszane w początkowych latach naszego życia i słyszeliśmy lub powtarzaliśmy je tak często, że w nie uwierzyliśmy. Ale to, w co wierzymy jest tylko na okrągło powtarzaną myślą. Zawsze możemy zmienić to, w co wierzymy. Zacznij więc od odpuszczenia wszelkich negatywnych komentarzy i uwag w swoją stronę. Staraj się zastępować je pozytywnym stwierdzeniem, pochwałą lub słowami pocieszenia. Traktuj siebie jak najlepszego przyjaciela.

Każdy z nas cały czas się zmienia i rozwija. Jeśli krytykujesz siebie, zmieniasz się na gorsze. Jeśli chwalisz siebie, zmieniasz się na lepsze. To samo dotyczy traktowania innych.

2. Wybacz sobie

Odpuść swoje błędy. Poczucie winy i wstydu są ogromnie niszczące. Podtrzymywane przez lata prowadzą do powstawania chorób. W przeszłości działałeś tak, jak myślałeś, że będzie najlepiej. Nie wiedziałeś tego, co wiesz teraz. Zacznij teraz na nowo.

3. Nie podsycaj strachu

Przestań terroryzować się swoimi myślami. To okropny sposób na życie. Znajdź mentalny obraz, który daje ci przyjemność i natychmiast zamień swoją przerażającą myśl na ten radosny obraz. Utrzymuj go w myślach przez minimum 17 sekund, żeby zacząć pozytywną falę myśli.

4. Bądź wobec siebie cierpliwy i kochający

Bądź cierpliwy wobec siebie, gdy uczysz się nowego sposobu myślenia. Traktuj siebie jak kogoś, kogo naprawdę kochasz. Niejednokrotnie zdarzy ci się potknięcie i powrót do starych nawyków myślowych. Nie oznacza to, że niczego się nie nauczyłeś. Zmiana myślenia wymaga czasu. Cierpliwie i z miłością prowadź się przez ten proces zmian. Z czasem coraz łatwiej będzie ci wzbudzać pozytywne myśli i emocje wobec samego siebie.

5. Bądź dobry dla swoich myśli

Nienawiść do samego siebie to tylko nienawiść do własnych myśli. Jest to reakcja na niechciany obraz w twojej głowie. Krok po kroku wybieraj wtedy lepsze myśli. Nie musisz skoczyć od razu od nienawiści do miłości. Taka duża zmiana rzadko kiedy jest możliwa. Zamiast tego sięgaj po myśli, które przynoszą ulgę.

6. Chwal siebie

Krytyka łamie wewnętrznego ducha. Pochwała go buduje. Chwal siebie tak często, jak możesz. Chwal to, jak dobrze sobie radzisz z każdą najmniejszą rzeczą.

7. Bądź otwarty na wsparcie

Proś o pomoc, kiedy jej potrzebujesz. Jeśli czujesz się zdemotywowany, odpuść i odpocznij. Staraj się być swoim własnym najlepszym wsparciem, ale jeśli czujesz, że nie dajesz rady, poproś o pomoc w tym procesie kogoś, kto może Ci zaoferować naprawdę pozytywne wsparcie.

8. Bądź wyrozumiały wobec swoich słabości

Negatywne przekonania, które stworzyłeś w przeszłości były ci do czegoś potrzebne. Być może był to sposób radzenia sobie z życiem. Zaakceptuj, że wcześniej wybrałeś taką drogą, a teraz poszukaj pozytywnych myśli, które staną się nowymi przekonaniami. Z miłością uwolnij stare negatywne wzorce.

Czasem jest to trudne, ponieważ jeśli w coś wierzymy, to życie ciągle dostarcza nam dowodów na to zgodnie z prawem przyciągania. Dlatego podczas zmiany myślenia musisz być cierpliwy i wizualizować sobie pomyślny obrót spraw. Uwierz, że ta lepsza wersja twojego życia jest możliwa. Zignoruj to, co dzieje się teraz (to jest tylko wynik przeszłych myśli) i patrz w przyszłość z ufnością (to, co tworzysz obecnymi myślami pojawi się w przyszłości).

9. Dbaj o swoje ciało

Ciało traktowane z miłością rozkwita. Podobnie jak wszystko inne. Traktuj swoje ciało z szacunkiem i dziękuj mu każdego dnia za jego nieskończoną mądrość. Zamiast walczyć z negatywnym aspektem ciała, przywól na pojawienie się pozytywnego aspektu. Zamiast walczyć z chorobą, pozwól na pojawienie się zdrowia. Niby mała zmiana w słowach, ale ogromna różnica na poziomie energetycznym.

10. Rozmawiaj ze swoim odbiciem w lustrze

Ćwiczeniem na pokochanie siebie jest rozmawianie ze swoim odbiciem w lustrze. Na początku może się to wydawać śmieszne lub niekomfortowe, ale jest skuteczne. Często patrz sobie w oczy. Wyraź to rosnące poczucie miłości wobec siebie. Wybacz sobie patrząc do lustra. Porozmawiaj z osobą, której potrzebujesz wybaczyć, patrząc do lustra. Przynajmniej raz dziennie powiedz do swojego odbicia: „Kocham cię, naprawdę cię kocham!”.

11. Pokochaj siebie teraz

Nie czekaj aż wyzbędziesz się swoich wad albo osiągnięsz życiowy sukces. Pokochaj siebie teraz w tym momencie. Dostrzeż wszystko, co składa się na ciebie – wewnętrzne i zewnętrzne – i otocz miłością każdą cząstkę ciebie. Pokochaj siebie bezwarunkowo.

12. Baw się

Pamiętasz o rzeczach, które sprawiały ci radość kiedy byłeś dzieckiem? Włącz je teraz do swojego życia. Znajdź sposób na zabawę we wszystkim, co robisz. Pozwól sobie wyrazić radość życia. Uśmiechaj się, odpuść, poczuj ulgę.

Przeczytaj także: 101 najważniejszych afirmacji Louise 

Bezdomni

Schroniska dla bezdomnych Caritas AW oferują codziennie możliwość zamieszkania 160 osobom (Ośrodek Charytatywny „Tylko” i Schronisko „Przystań”) Prowadzimy łaźnię i jadłodajnię oraz Magazyn odzieżowy.

Spółdzielnia Socjalna „Kto rano wstaje” aktywizuje społecznie, daje zatrudnienie ze szczególnym otwarciem dla osób powracających na rynek pracy.

Caritas AW bierze udział w pionierskich programach międzynarodowych poświęconych wypracowaniu nowych form niesienia pomocy osobom bezdomnym – jednym z nich jest projekt „Erasmus ATL (Accomodating Travelling Life) – Towarzysz Podróży”.

Caritas AW prowadzi także tzw. „mieszkanie treningowe” w przestrzeni miejskiej przeznaczone dla osób wychodzących z bezdomności.

Ekumeniczne zapalenie świec CARITAS, 

Informacje podstawowe o Zespołach

Parafialne Zespoły Caritas świadczą pomoc charytatywną w ramach poszczególnych społeczności parafialnych. Działają w około 100 parafiach archidiecezji. Funkcjonują na zasadach wolontariatu skupiając około 900 aktywnych członków. Caritas AW prowadzi w stosunku do Parafialnych Zespołów działania koordynacyjne i wspierające. Podejmowane są wspólne akcje, organizowane spotkania i rekolekcje. W plikach do pobrania znajduje się baza danych wskazująca, w których parafiach archidiecezji działają Zespoły Parafialne.

Powstanie Parafialnego Zespołu Caritas następuje na mocy porozumienia zawartego między Proboszczem parafii a Dyrektorem Caritas AW.

Parafialny Zespół Caritas działa na zasadach i w sposób określony w Regulaminie Parafialnych Zespołów Caritas w Archidiecezji Warszawskiej. Porozumienie między Proboszczem parafii a Dyrektorem Caritas AW może uszczegółowić przepisy Regulaminu w odniesieniu do indywidualnego Zespołu.

Zachęcamy do wspierania działalności PZC oraz do dołączania do grona naszych wolontariuszy. Informację na temat lokalizacji Parafialnych Zespołów Caritas na terenie naszej diecezji można znaleźć na mapie umieszczona poniżej.

Pliki do pobrania:

Porozumienie w sprawie utworzenia i zasad działania Parafialnego Zespołu Caritas

Regulamin Parafialnych Zespołów Caritas w Archidiecezji Warszawskiej

Orędzie Ojca Świętego FRANCISZKA na VI Światowy Dzień Ubogich 2022 R

„Chrystus dla was stał się ubogim” (por. 2 Kor 8, 9)

 1. «Chrystus Jezus […] dla was stał się ubogim» (por. 2 Kor 8, 9). Tymi słowami Apostoł Paweł zwraca się do pierwszych chrześcijan w Koryncie, aby utwierdzić ich działania solidarnościowe na rzecz potrzebujących braci. Światowy Dzień Ubogich również w tym roku staje się na nowo swego rodzaju pozytywną prowokacją, która ma nam pomóc w refleksji nad naszym stylem życia oraz nad wieloma wymiarami ubóstwa, które pojawiają się w tym obecnym momencie dziejowym.

Kilka miesięcy temu świat wychodził z burzy pandemii, ukazując znaki ożywienia ekonomicznego, które mogłoby przynieść ulgę milionom osób wpędzonych w biedę z powodu utraty pracy. Otwierał się pogodny scenariusz, który nie zapominając o cierpieniu z powodu utraty osób bliskich, przedstawiał wreszcie perspektywy powrotu do bezpośrednich relacji międzyosobowych, do spotkań bez ograniczeń i restrykcji. Oto jednak nowe nieszczęście pojawiło się na horyzoncie nakładając na świat inny scenariusz wydarzeń.

Wojna na Ukrainie dołączyła do wojen regionalnych, które w ostatnich latach sieją śmierć i zniszczenie. W tym wypadku jednak obraz jawi się bardziej złożony ze względu na bezpośrednią interwencję jednego z mocarstw, które chce narzucić swoją wolę wbrew zasadzie samostanowienia narodów. Powtarzają się sceny znane nam z tragicznej pamięci, gdzie raz jeszcze wzajemny szantaż niektórych możnych tego świata zagłusza głos ludzkości domagającej się pokoju.

2. Iluż to biednych rodzi niedorzeczność wojny! Gdziekolwiek się nie spojrzymy, widzimy, że przemoc uderza w osoby bezbronne i najsłabsze. Deportacje tysięcy osób, przede wszystkim dzieci, aby je wykorzenić i wymusić na nich zmianę tożsamości. Powracają jakże aktualne słowa Psalmisty, napisane w obliczu zniszczenia Jerozolimy oraz wygnania młodych Hebrajczyków:

Nad rzekami Babilonu - tam myśmy siedzieli i płakali,
kiedyśmy wspominali Syjon.
Na topolach tamtej krainy
zawiesiliśmy nasze harfy.
Bo tam żądali od nas
pieśni ci, którzy nas uprowadzili,
pieśni radości ci, którzy nas uciskali:
[…] Jakże możemy śpiewać
pieśń Pańską
w obcej krainie?

(Ps 137,1 4).

Miliony kobiet, dzieci oraz osób starszych, zmuszonych jest do narażenia się na niebezpieczeństwo bomb, byle tylko znaleźć ocalenie, szukając schronienia jako uchodźcy w krajach sąsiednich. Iluż jednak z nich pozostaje w strefach konfliktu, mając każdego dnia do czynienia ze strachem, doświadczając braku jedzenia oraz wody, opieki medycznej, a przede wszystkim miłości. W takich sytuacjach rozum zostaje przyćmiony, a konsekwencje ponosi wielu zwykłych ludzi, którzy dołączają do i tak już dużej liczby osób pozbawionych środków do życia. Jak udzielić adekwatnej odpowiedzi, która przyniesie ulgę i pokój tak wielu ludziom, zdanym łaskę losu i ubóstwo?

3. W tym jakże sprzecznym kontekście, jakże bolesnym, pojawia się VI Światowy Dzień Ubogich, z zaproszeniem – zaczerpniętym z Apostoła Pawła – aby utrzymywać wzrok utkwiony w Jezusie, który: «będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić» (2 Kor 8, 9). Podczas swojej wizyty w Jerozolimie Paweł spotkał Piotra, Jakuba i Jana, którzy poprosili go aby nie zapominał o ubogich. Wspólnota z Jerozolimy znajdowała się bowiem w poważnych trudnościach z powodu głodu, który dotknął kraj. Apostoł Paweł natychmiast zatroszczył się o zorganizowanie wielkiej zbiórki na rzecz tychże ubogich. Chrześcijanie z Koryntu okazali się bardzo wrażliwymi i chętnymi do pomocy. Za wskazaniem Pawła, każdego pierwszego dnia tygodnia zbierali to, co udało im się oszczędzić, a wszyscy byli bardzo szczodrzy.

Czas jakby się zatrzymał w tym punkcie, także i my, każdej niedzieli, podczas celebracji Mszy świętej dokonujemy tego samego gestu, zbierając wspólnie nasze ofiary, ażeby wspólnota mogła zaspokoić potrzeby najbiedniejszych. Jest to znak, który chrześcijanie zawsze czynili z radością i z poczuciem odpowiedzialności, ponieważ żaden brat i siostra nie powinien odczuwać braku tego, co konieczne do życia. Zaświadczał o tym już święty Justyn, który w II wieku, opisując dla Cesarza Antoniusza Piusa niedzielną celebrację chrześcijan, pisał tak: „W dniu zaś, zwanym Dniem Słońca, odbywa się zebranie w jednym miejscu wszystkich razem, i z miast i ze wsi. Tedy czyta się Pamiętniki apostolskie albo Pisma prorockie, póki czas pozwala. […] Wreszcie następuje rozdawanie i rozdzielenie wszystkim tego, co się stało Eucharystią, nieobecnym zaś rozsyła się ją przez diakonów. Ci którym się dobrze powodzi, i którzy dobrą mają wolę, dają co chcą, a wszystko, co się zbierze, składa się na ręce przełożonego. On zaś roztacza opiekę nad sierotami, wdowami, chorymi, albo z innej przyczyny cierpiącymi niedostatek, nad więźniami, obcymi gośćmi, jednym słowem śpieszy z pomocą wszystkim, co są w potrzebie” (Apologia Pierwsza, LXVII, 1-6).

4. Wracając do wspólnoty w Koryncie, po początkowym entuzjazmie zaangażowanie zaczęło się zmniejszać, a inicjatywa zaproponowana przez Apostoła utraciła rozmach. To właśnie pobudziło Pawła do napisania z wielką pasją, ożywiając na nowo zbiórkę «aby czynne podzielenie się tym, co macie, potwierdzało waszą chętną gotowość» (2 Kor 8, 11).

Myślę w tej chwili o dyspozycyjności, którą w ostatnich latach okazały całe narody otwierając drzwi, by przyjąć miliony uchodźców wojennych na Bliskim Wschodzie, w Afryce Środkowej, a obecnie na Ukrainie. Rodziny otworzyły na oścież drzwi swoich domów innym rodzinom, a wspólnoty przyjęły ze szczodrobliwością wiele kobiet i dzieci, aby zaoferować należną im godność. Jednakowoż im bardziej przeciąga się konflikt, tym bardziej pogarszają się jego następstwa. Narody, które przyjmują uchodźców są coraz bardziej znużone, starając się, by pomoc była ciągła; rodziny i wspólnoty zaczynają odczuwać ciężar sytuacji, która wykracza  już poza sytuację kryzysową. To jest właśnie moment, aby nie odpuścić i by odnowić początkową motywację. To, co rozpoczęliśmy, należy doprowadzić do końca z tą samą odpowiedzialnością..

5. Solidarność polega bowiem właśnie na tym: podzielić się tym, czego mamy niewiele, z tymi, którzy nic nie mają, tak aby nikt nie cierpiał. Im bardziej rośnie poczucie wspólnoty i komunii jako stylu życia, tym bardziej rozwija się solidarność. Oprócz tego trzeba również rozważyć, iż są kraje, w których w ostatnich dziesięcioleciach dokonał się znaczący wzrost dobrobytu, odczuwalny dla wielu rodzin, które to osiągnęły pewien bezpieczny poziom życia. Mówimy tu o pozytywnych owocach inicjatywy prywatnej oraz praw, które wsparły rozwój ekonomiczny łączący się z konkretnym bodźcem dla polityki rodzinnej powiązanej z odpowiedzialnością społeczną. Został dzięki temu osiągnięty taki poziom bezpieczeństwa i stabilności, którym można się teraz podzielić z tymi, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów i swojego kraju, aby się ratować i przeżyć. Jako członkowie społeczeństwa obywatelskiego pielęgnujmy odwołanie do poszanowania wartości wolności, odpowiedzialności, braterstwa i solidarności. Jako chrześcijanie, natomiast, odnajdujmy zawsze w miłości, w wierze i w nadziei fundament naszego życia i naszego działania.

6. Warto zauważyć, że Apostoł Paweł nie chciał zmusić chrześcijan narzucając im uczynek miłosierdzia. Pisze bowiem: «Nie mówię tego, aby wam wydawać rozkazy» (2 Kor 8, 8) ale raczej, «aby wskazując na gorliwość innych, wypróbować waszą miłość» (tamże). U podstaw prośby Pawła z pewnością znajduje się konieczność konkretnej pomocy, jednak jego intencje wykraczają ponad nią. Zachęca do dokonania zbiórki, aby stała się ona znakiem miłości, tak jak zostało to poświadczone przez samego Jezusa. Szczodrość zatem w stosunku do ubogich znajduje swój głęboki fundament w decyzji Syna Bożego, który sam zechciał stać się ubogim.

Apostoł bowiem stwierdza bez obaw, że ten wybór Chrystusa, to jego „ogołocenie się”, jest „łaską”, co więcej, «łaską Pana naszego Jezusa Chrystusa» (2 Kor 8, 9) i tylko przyjmując ją możemy dać konkretny i spójny wyraz naszej wiary. Nauczanie całego Nowego Testamentu w tym temacie jest jednolite i znajduje również swoje potwierdzenie w słowach Apostoła Jakuba: «wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie. Jeżeli bowiem ktoś przysłuchuje się tylko słowu, a nie wypełnia go, podobny jest do człowieka oglądającego w lustrze swe naturalne odbicie. Bo przyjrzał się sobie, odszedł i zaraz zapomniał, jakim był. Kto zaś pilnie rozważa doskonałe Prawo, Prawo wolności, i wytrwa w nim, ten nie jest słuchaczem skłonnym do zapominania, ale wykonawcą dzieła; wypełniając je, otrzyma błogosławieństwo» (Jk 1, 22-25).

7. Wobec ubogich nie uprawia się retoryki, ale zakasuje się rękawy i realizuje się wiarę poprzez bezpośrednie zaangażowanie, które nie może być scedowane na innych. Czasami natomiast może występować pewna forma rozprzężenia, prowadząca do przyjęcia zachowań nieodpowiednich, takich jak obojętność wobec ubogich. Zdarza się więc, że niektórzy chrześcijanie, ze względu na zbyt mocne przywiązanie do pieniądza, ugrzęźli w złym używaniu dóbr oraz majątku. Są to sytuacje, które ukazują słabą wiarę, a także słabą i krótkowzroczną nadzieję.

Wiemy, że problemem nie jest pieniądz sam w sobie, ponieważ jest on częścią codziennego życia osób oraz relacji społecznych. Tym, nad czym powinniśmy się pochylić i przemyśleć, jest raczej wartość, jaką pieniądz posiada dla nas: nie może stać się absolutem, jakby był celem nadrzędnym. Przywiązanie tego rodzaju nie pozwala patrzeć z realizmem na życie codzienne oraz osłabia wzrok, uniemożliwiając dostrzeżenie potrzeb innych. Nic bardziej szkodliwego nie może przydarzyć się chrześcijaninowi oraz wspólnocie chrześcijańskiej, jak właśnie zaślepienie przez bożka bogactwa, co w rezultacie kończy się zniewoleniem przez wizję życia ulotnego i zbankrutowanego.

Nie chodzi więc o to, aby mieć wobec ubogich postawę świadczenia usług socjalnych, jak to często się dzieje; trzeba natomiast działać, aby nikomu nie zabrakło tego, co konieczne. To nie aktywizm ratuje, ale szczery i szczodry szacunek, który pozwala podejść do ubogiego, jak do brata, który wyciąga rękę, abym to ja wyszedł z letargu, w który wpadłem. Dlatego też «nikt nie może mówić, że stoi z dala od ubogich, ponieważ jego życiowe wybory wiążą się ze skupieniem uwagi na innych sprawach. Często spotykamy się z tym usprawiedliwieniem w środowiskach akademickich, przedsiębiorców lub profesjonalistów, a nawet w środowiskach kościelnych. […] nikt nie może się czuć zwolniony z troski o ubogich i o sprawiedliwość społeczną» (Evangelii gaudium, 201). Pilnie należy znaleźć nowe drogi, które mogą poprowadzić ponad układy tej polityki społecznej, rozumianej „jako polityki dla ubogich, ale nigdy z biednymi i nigdy z ubogimi, a tym bardziej nie będącej częścią projektu, który może doprowadzić ludzi do siebie” (Fratelli tutti, 169). Należy natomiast dążyć do podjęcia postawy Apostoła, który pisał do Koryntian: „Nie o to bowiem idzie, żeby innym sprawiać ulgę, a sobie utrapienie, lecz żeby była równość” (2 Kor 8, 13).

8. Jest pewien paradoks, który dziś, podobnie jak i w przeszłości, trudno jest zaakceptować, ponieważ koliduje on z logiką ludzką: istnieje ubóstwo, które ubogaca. Paweł, przywołując „łaskę” Jezusa Chrystusa, pragnie potwierdzić to, co On sam przepowiadał, a mianowicie, że prawdziwe bogactwo nie polega na gromadzeniu «sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną» (Mt 6, 19), ale raczej na wzajemnej miłości, która pozwala nam dźwigać ciężary jedni drugich, tak aby nikt nie czuł się opuszczony czy wykluczony. Doświadczenie słabości oraz ograniczenia, które przeżyliśmy w minionych latach, a teraz tragedia wojny ze skutkami globalnymi, powinny nauczyć nas czegoś decydującego: nie jesteśmy na świecie po to, aby przeżyć, ale po to, by wszyscy mogli żyć godnie i szczęśliwie. Orędzie Jezusa pokazuje nam drogę i pozwala nam odkryć, że istnieje ubóstwo, które upokarza i zabija oraz, że istnieje inne ubóstwo, Jego ubóstwo, która wyzwala i czyni beztroskimi.

Ubóstwo, które zabija, to nędza zrodzona z niesprawiedliwości, wyzysku, przemocy oraz niesprawiedliwego podziału bogactw i zasobów. To ubóstwo rozpaczliwe, pozbawione przyszłości, ponieważ narzucone przez kulturę odrzucenia, która nie daje perspektyw ani dróg wyjścia. Jest to nędza, która zmuszając do stanu skrajnego niedostatku, oddziałuje również na wymiar duchowy, który, nawet jeśli często jest zaniedbany, to przecież nie z tego powodu nie istnieje czy się nie liczy. Kiedy jedynym prawem staje się rachunek zysku na koniec dnia, to wtedy nie ma już hamulców, aby zastosować logikę wyzysku osób: inni ludzie stają się jedynie środkami. Nie istnieje już wtedy sprawiedliwa zapłata, czy słuszne godziny pracy, ale tworzą się nowe formy niewolnictwa, których doznają osoby, które nie mają innej drogi wyjścia i muszą zaakceptować tę trującą niesprawiedliwość, aby uciułać minimum na przeżycie.

Natomiast ubóstwo, które wyzwala jest tym, które jawi się przed nami jako odpowiedzialny wybór, pozwalający zrzucić ciążący balast i dążyć do tego, co istotne. Można bowiem łatwo dostrzec owo poczucie niezadowolenia, którego wielu doświadcza, ponieważ odczuwają brak czegoś ważnego i szukają tego, błądząc bez celu. Pragnąc znalezienia czegoś, co by mogło ich zaspokoić, potrzebują ukierunkowania ku maluczkim, słabym, ubogim, żeby mogli wreszcie zrozumieć to, czego naprawdę potrzebują. Spotkanie ubogich pozwala położyć kres wielu niepokojom i bezpodstawnym lękom, aby dotrzeć do tego, co naprawdę liczy się w życiu i czego nikt nie może nam ukraść: miłości prawdziwej i bezinteresownej. Ubodzy są bowiem, zanim staną się przedmiotem naszej jałmużny, są podmiotem, który pomaga nam uwolnić się z więzów niepokoju i powierzchowności.

Ojciec i Doktor Kościoła, święty Jan Chryzostom, w którego listach spotykamy mocne zwroty przeciwko nieodpowiednim postawom chrześcijan w stosunku do najuboższych, tak pisał: „Jeśli nie jesteś przekonany, że ubóstwo może przynieść bogactwo to pomyśli o swoim Panu i przestań powątpiewać. Gdyby Pan nie stał się biedny, nie mógłbyś stać się bogaty. To właśnie jest cudowne, że ubóstwo przyniosło bogactwo. Przez bogactwo Apostoł rozumie pobożność, oczyszczenie z grzechów, sprawiedliwość i świętość, i wszystkie owe niezliczone dobra, które Pan nam podarował i jeszcze podaruje. I to wszystko wyrosło dla nas z ubóstwa” (Homilie do Drugiego Listu św. Pawła do Koryntian, przekład z języka greckiego, ks. Antoni Paciorek, Częstochowa, 2019, s. 290).

9. Tekst Apostoła Pawła, do którego odsyła nas VI Światowy Dzień Ubogich, ukazuje wielki paradoks życia wiary: ubóstwo Chrystusa ubogaca nas. Jeśli Paweł mógł dać nam to nauczanie – a Kościół rozpowszechnić je i zaświadczyć o nim na przestrzeni wieków – to stało się tak, ponieważ Bóg w swoim synu Jezusie, wybrał i przemierzył tę drogę. Jeśli On dla nas stał się ubogim, to nasze życie jest oświecone i przemienione, i nabywa wartość, której świat nie zna i nie może dać. Bogactwem Jezusa jest Jego miłość, która nie zamyka się na nikogo i wszystkim wychodzi na spotkanie, a szczególnie tym, którzy są usunięci na margines i pozbawieni tego, co konieczne. Z miłości ogołocił samego siebie i przyjął postać ludzką. Z miłości stał się sługą posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej (por. Fil 2, 6-8). Z miłości stał się „chlebem życia” (por. J 6, 35), aby nikomu nie zabrakło tego, co konieczne oraz aby każdy mógł znaleźć pokarm na życie wieczne. Również dzisiaj, podobnie jak to było wówczas dla uczniów Pana, trudne wydaje się, zaakceptowanie tego nauczania (por. J 6,60); jednak słowo Jezusa jest wyraziste. Jeśli chcemy, aby życie zwyciężyło nad śmiercią, a godność była wybawiona od niesprawiedliwości, to trzeba iść Jego drogą: naśladować ubóstwo Jezusa Chrystusa, dzieląc życie ze względu na miłość, dzieląc chleb swego życia z braćmi i siostrami, poczynając od ostatnich, od tych którym brakuje tego co konieczne, żeby nastała równość, ażeby ubodzy zostali wyzwoleni z nędzy, a bogaci z próżności, w obydwu bowiem nie ma nadziei.

10. Dnia 15 maja br. kanonizowałem brata Karola de Foucauld, człowieka, który urodził się bogatym, ale wyrzekł się wszystkiego, aby pójść za Jezusem i stać się wraz z Nim ubogim oraz bratem wszystkich. Jego życie pustelnicze, najpierw w Nazarecie, a następnie na pustyni Saharyjskiej, utkane z milczenia, modlitwy oraz dzielenia się jest przykładnym świadectwem ubóstwa chrześcijańskiego. Dobrze nam uczyni przemyślenie jego słów: «Nie gardźmy ubogimi, małymi, robotnikami; nie tylko dlatego, iż są oni naszymi braćmi w Bogu, ale również dlatego, że w sposób najdoskonalszy naśladują Jezusa w Jego życiu zewnętrznym. Oni ukazują nam doskonale Jezusa, Robotnika z Nazaretu. Są pierworodnymi wśród wybranych, pierwszymi wezwanymi do żłóbka Zbawiciela. Byli codziennymi towarzyszami Jezusa: od Jego urodzin, aż do śmierci [...]. Czcijmy ich, czcijmy w nich obraz Jezusa oraz jego Świętych Rodziców [...]. Przyjmujmy na siebie [postać], którą on sam wybrał dla siebie [...]. Nie przestawajmy nigdy być we wszystkim ubogimi, braćmi ubogich, towarzyszami ubogich, jesteśmy najuboższymi z ubogich jak Jezus i tak jak On kochamy ubogich i otaczamy się nimi» ( Komentarze do Ewangelii według świętego Łukasza, Medytacja 263) [1]. Dla brata Karola były to nie tylko słowa, ale konkretny styl życia, który go doprowadził do dzielenia z Chrystusem daru samego życia.

Niech ten VI Światowy Dzień Ubogich  stanie się okazją łaski, aby uczynić rachunek sumienia osobisty oraz wspólnotowy i zapytać się, czy ubóstwo Jezusa Chrystusa jest naszym wiernym towarzyszem życia.

Rzym, u św. Jana na Lateranie, 13 czerwca 2022, we Wspomnienie św. Antoniego z Padwy.

FRANCISCUS

Dowiedz się więcejPODSUMOWANIE DZIAŁAŃ CARITAS AWPOMOC UDZIELONA W 2021 ROKU

POMAGAMY

Docieramy do najbardziej potrzebujących.

Bezdomni

Prowadzimy schronisko i noclegownię, aktywizujemy bezdomnych do działań na rzecz społeczności lokalnej.

Czytaj więcej

Chorzy

Leczymy pacjentów w hospicjum stacjonarnym, hospicjach domowych i zakładzie opiekuńczo-leczniczym.

Czytaj więcej

Seniorzy

Pomagamy w zaopatrzeniu seniorów w żywność, środki higieniczne i ochronne lub zakup leków.

Czytaj więcej

Dzieci

Prowadzimy świetlice terapeutyczne, gdzie dzieci uzupełniają edukację oraz otrzymują wsparcie socjalne.

Czytaj więcej

Pomoc Caritas AW sfinansowana z 1% podatku w latach 2013-2021:

787000. złotych

5000. bezdomnych rocznie

Zapewniliśmy noclegi i posiłki w schroniskach, leki, odzież, środki czystości, pomoc terapeutyczną i psychologiczną.

1700 000 złotych

300 chorych dziennie

Zapewnialiśmy leczenie w hospicjum stacjonarnym i domowym oraz zakładzie opiekuńczo-leczniczym.

930000. złotych

7500. osób

Ponad 7500 seniorów otrzymało leki, protezy, sprzęt AGD oraz wyjechało na turnusy rehabilitacyjne.

1 420 000 złotych

8000 dzieci

Zorganizowaliśmy dla dzieci kolonie letnie i zimowiska, zajęcia pozalekcyjne, korygujące i wychowawcze.

Pomagamy 365 dni w roku:

Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom

Początek Adwentu oznacza rozpoczęcie kolejnej edycji Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom. Świece Caritas są już dostępne w parafiach na terenie naszej diecezji. Kontakt w sprawie zamówienia świec: swiece@caritasaw.pl

Zobacz więcej

VI ŚWIATOWY DZIEŃ UBOGICH

Caritas Archidiecezji Warszawskiej tworzą ludzie – przedstawiciele różnych narodowości, ras, religii i światopoglądów. W orędziu na VI Światowy Dzień Ubogich, papież Franciszek napisał: „Wobec ubogich nie uprawia się retoryki, ale […]

Zobacz więcej

Podsumowanie pomocy Caritas AW dla Ukrainy (AKTUALIZACJA 1 listopada)

25.800 osób zaopatrzyliśmy w podstawowe rzeczy/produkty w punkcie zbiórki przy ul. Wolskiej 172 (otwarte od poniedziałku do piątku w godz. 9:00 – 17:00). 300 osób zakwaterowaliśmy w mieszkaniach prywatnych, głównie […]

Zobacz więcej

Skrzydła-Ukraina

„Skrzydła” to ogólnopolski program pomocy dla dzieci – uczniów szkół podstawowych, gimnazjów i liceów, które z powodu złej sytuacji materialnej potrzebują wsparcia. W jego realizację zaangażowane są Caritas diecezjalne w niemal całej […]

Zobacz więcej

Spotkanie wolontariuszy PZC

Caritas Archidiecezji Warszawskiej zorganizowała jesienne spotkanie szkoleniowe dla 140 wolontariuszy  z 47 Parafialnych Zespołów Caritas. Odbyło się ono w trzech turach w sali konferencyjnej Caritas AW przy Krakowskim Przedmieściu i […]

Zobacz więcej. WYPRAWKA

Caritas AW prowadzi na terenie Warszawy 5 Specjalistycznych Placówek Wsparcia Dziennego dla 140 dzieci w wieku 6-13 lat.  1 września to bardzo ważny dzień także dla naszych placówek. Po  atrakcyjnych […]

Zobacz więcej

Sierpień w świetlicach – fotorelacja

Zobacz więcej

PRACA: PIELĘGNIARKA w Hospicjum Stacjonarnym i ZOL

Caritas Archidiecezji Warszawskiej  ul. Krakowskie Przedmieście 62; Warszawa zatrudni: PIELĘGNIARKĘ w Hospicjum Stacjonarnym / ZOL WYMAGANIA: Wykształcenie kierunkowe Minimum 2 – letnie doświadczenie pracy w oddziale zachowawczym Mile widziany kurs […]

Zobacz więcej

Caritas w parafii

Około 1000 osób korzysta codziennie z pomocy Caritas Archidiecezji Warszawskiej dzięki bardzo dobrej współpracy z Parafialnymi Zespołami Caritas. W archidiecezji warszawskiej działa ponad sto zespołów i jest w nich zaangażowanych […]

Zobacz więcej

Wieści ze świetlic – Wakacje

Czerwiec 2022 Koniec roku szkolnego zakończyliśmy w świetlicy przy ul. Dereniowej 12  „szalonym tygodniem” i wielkim sukcesem. Dzieci z radością wypełniały zadania dnia. Był dzień kulinarny, dzień szalonych fryzur i makijaży. Każdy znalazł […]

Zobacz więcej

TRAMPKI DLA UKRAINY

Caritas Archidiecezji Warszawskiej organizuje zbiórkę męskiego obuwia sportowego w dobrym stanie w rozmiarach 41-47. Do 15 lipca zbieramy letnie buty treningowe, do biegania, trekkingowe czy typu sneakers w sześciu puntach […]

Zobacz więcej

Śniadanie dla Ukrainy / Dzień Dobra

24 kwietnia przypadła Wielkanoc kościołów wschodnich – prawosławnego i greko-katolickiego. Dzięki inicjatywie Polski Holding Hotelowy w całej Polsce odbyło się kilkadziesiąt Śniadań dla Ukrainy – w hotelach PHH oraz Polskie Hotele Niezależne, Grupa Dobry […]

Zobacz więcej

Wielkanoc 2022

„Warto służyć każdemu człowiekowi i dla każdego warto się poświęcić.” bł. Stefan kard. Wyszyński Zmartwychwstały Chrystus otwiera nowe życie dla każdego człowieka. Niech ten dar nas umocni i przyniesie nadzieję na […]

Zobacz więcej

Śniadanie Wielkanocne dla Ukrainy

Polski Holding Hotelowy i kilka sieci hoteli oraz Caritas w Polsce zapraszają na śniadanie wielkanocne 24.04 o godzinie 12.00 do hoteli. Zgłoszenia: vprzez parafie grekokatolickie i prawosławne w Warszawie drogą […]

Zobacz więcej

Paczka dla Ukrainy

Przyłącz się do akcji Paczka dla Ukrainy, którą prowadzi Caritas i pomóż nam dostarczyć potrzebującym w Ukrainie żywność i inne niezbędne produkty! Gotowe paczki, o wadze do 18 kg i […]

Zobacz więcej

Pomoc uchodźcom z Ukrainy / Help for refugees from Ukraine

Pomagamy uchodźcom z Ukrainy przebywającym na terenie Warszawy i okolic: Przyjmujemy osoby uciekające przed wojną. Zgłoszenia na maila: warszawa@caritasaw.pl Prosimy o zgłaszanie ofert mieszkań/domów, które mogą być nieodpłatnie przekazane dla uchodźców. […]

Zobacz więcej

Pomoc Caritas AW w 2021 roku

W 2021 roku Caritas Archidiecezji Warszawskiej pomogła: 834 CHORYM Stacjonarnie Caritas AW leczyła 341 pacjentów – 179 w zakładzie opiekuńczo-leczniczym i 155 w hospicjum. Hospicja domowe w Błoniu i Grójcu sprawowały […]

Zobacz więcej

Wigilie w Caritas AW

Przy wspólnym, świątecznym stole spotkali się pracownicy, wolontariusze i dzieci – uczestnicy naszych placówek. Nie zabrakło prezentów. Wielkim wsparciem dla Świętego Mikołaja byli w tym roku Santander Bank, Caritas Mannheim, […]

Zobacz więcej

XVIII Mistrzostwa Piłki Nożnej środowisk osób bezdomnych i uzależnionych

Za nami XVIII Mistrzostwa Piłki Nożnej środowisk osób bezdomnych i uzależnionych im Marka Kozłowskiego. Jak co roku na warszawską Agrykolę z całej Polski przybyły zespoły (w tym roku aż 19) […]

Zobacz więcej

OGŁOSZENIE – BADANIE SPRAWOZDANIA FINANSOWEGO

Warszawa, dnia 24.08.2021 r. Caritas Archidiecezji Warszawskiej (Caritas AW) zaprasza uprawnione firmy audytorskie do składania ofert na badanie rocznych sprawozdań finansowych za lata obrotowe 2021 r. i  2022 r. Przedmiotem […]

Zobacz więcej

Wakacje w świetlicach

Początek wakacji, to dla świetlic socjoterapeutycznych Caritas AW czas wzmożonej aktywności. 135 dzieci – uczestników placówek wsparcia dziennego przez całe lato będzie uczestniczyło w nieodpłatnych zajęciach i korzystało z różnych […]

Zobacz więcej

Wszystkie aktualności

Przyjazna domowa atmosfera na wysokim poziomie obsługa życzliwi i spełniający swoją misję pomaganiu ludziom księża super

Robert Iller

Dobry ośrodek dla osób starszych i chorych posiadają też hospicjum domowe polecam sam korzystam dla mamy

Radek Domagala

Pomagają w trudnych sytuacjach, życzliwi, potrafią doradzić rodzaj pomocy i środków rehabilitacyjnych i pomocniczych.

Magdalena Jarska

Dziękuję wszystkim za przepiękną pomoc okazaną mojej Mamie...

Mariusz Brzostek

Fantastyczne miejsce . Ludzie uśmiechnięci z sercem w ręku. Zawsze chetni z pomocą.

Barbara Oksznajczy

Przyjazna domowa atmosfera na wysokim poziomie obsługa życzliwi i spełniający swoją misję pomaganiu ludziom księża super

Robert Iller

Dobry ośrodek dla osób starszych i chorych posiadają też hospicjum domowe polecam sam korzystam dla mamy

Radek Domagala

Caritas Archidiecezji Warszawskiej
ul. Krakowskie Przedmieście 62
00-322 Warszawa
tel. 22/8281815, faks 22/8281815
e-mail: warszawa@caritasaw.pl
KRS: 0000225750
NIP: 5212765135

NUMER NASZEGO KONTA: PEKAO S.A.
11 1240 1066 1111 0000 0006 0961

Dla Ofiarodawców z zagranicy:
SWIFT: BIGBPLPWXXX
PL 10 1160 2202 0000 0000 4395 7726

Darowizny w walutach obcych:
Bank Millenium S.A.
S.W.I.F.T. BIGBPLPWXXX
euro (EUR): PL 30 1160 2202 0000 0002 6398 2272

Wykonanie: Create24 © 2022 Wszystkie prawa zastrzeżone